Казимир III Великий (польск. Kazimierz III Wielki; 30 апреля 1310 — 5 ноября 1370) — король Польши, сын Владислава Локотка и Ядвиги, дочери калишского князя Болеслава Набожного, вступил на престол после смерти отца 2 марта 1333 года (коронация 25 апреля 1333 года). Полный титул: «Милостию Божией король Краковской земли, Судомирской земли, Серадской земли, Польской земли, Куявской земли, Добрянской земли, Поморской земли, Русской земли, господарь и дедич вечный землям тем обладатель, король велебный». Последний король из династии Пястов.

в ходе войны за Галицко-волынское наследство овладел княжеством Галицким

Иностранная колонизация Польши при Казимире приняла значительный масштаб: большинство пустующих земель заселяют немцы, отчасти армяне, евреи, татары; всем им Казимир дарует магдебургское право, обеспечивает свободу вероисповедания. Все это приводит к экономическому и культурному росту страны.

«Казимир нашел Краков деревянным, а оставил каменным».

Умер он в 1370 году и был погребён в Вавеле, где в 1973 году его останки были исследованы польскими учёными. Из них 16 человек вскоре умерли, породив легенду о «вавельском проклятии».

Bilans panowania Kazimierza Wielkiego musi budzić podziw. W chwili objęcia przez niego władzy Polska zajmowała drugorzędną pozycję międzynarodową. Za jego panowania stopniowo przekształciła się w silny organizm polityczny. Terytorium państwa wzrosło niemal trzykrotnie. Do Polski przyłączono Ruś Halicką i Włodzimierską, Podole, częściowo Mazowsze, Wałcz, Czaplinek.

Kazimierz Wielki był zapobiegliwym gospodarzem i budowniczym. Skarb był pełen, wzrosła liczba miast, wsi i zamków, rozwijał się handel, zreformowano skarb, administrację i prawo. Kazimierz budował nową Polskę i nowe społeczeństwo.

Tu liczyła się taktyka poddziałów, siła ognia i życie pojedynczego żołnierza, a nie skala prowadzonych działań.

alianci wkraczający do Niemiec nie terroryzowali ludności cywilnej.

Front zachodni nazwany został wojną bez nienawiści. Jednym z powodów humanitarnego charakteru walk było osobiste nastawienie żołnierzy. W latach 1944-1945 około jedna trzecia żołnierzy Armii Amerykańskiej była niemieckiego pochodzenia. Takie nastawienie dało się wyczuć także z drugiej strony frontu. W obozach jenieckich w Europie Środkowej znacznie lepiej traktowano żołnierzy z krajów anglosaskich, niż Francuzów, Polaków, czy Holendrów, a zwłaszcza Włochów i obywateli Związku Radzieckiego.