Było ciemno, więc niewiele już widziałam
I pamiętam też niewiele
Było ciemno, wiem, że z pochyloną głową stałam
tak jak stoi się w Kościele
A więc stałam, nie widziałam, było ciemno, lecz słyszałam
Wciąż... ten głos, ten głos, ten głos, ten głos...

Podejdź bliżej, więc podeszłam
Jak skruszony obywatel do przedstawiciela władzy
Podejdź bliżej, już wiedziałam,
Że ucieczka błyskawiczna tu niczemu nie zaradzi
Więc podeszłam, posłuchałam, było ciemno, lecz słyszałam
Wciąż... ten głos, ten głos, ten głos, ten głos...

To nie wróg był, bo głos cichy i subtelny
Ale polski i nieskazitelny
To nie wróg był, ten by zaraz mnie zapytał
Czy mój światopogląd celny
A więc to nie wróg na pewno, bo nad głową, tuż nade mną
Usłyszałam... ten głos, ten głos, ten głos, ten głos...

Ty to masz szczęście
Że w tym momencie
Żyć ci przyszło
W kraju nad Wisłą
Ty to masz szczęście

Twój kraj szczęśliwy
Piękny, prawdziwy
Ludzie uczynni
W sercach niewinni
Twój kraj szczęśliwy

Było ciemno, więc nie mogłam stwierdzić
Komu pomyliły się epoki lub stulecia
Było ciemno, może to Mickiewicz jaki
Bo tak zgrabnie romantyczną wiarę krzesał
Trochę niezorientowany, bo w tym kraju tak kochanym
Dawno nie był już widziany

Może Norwid, bo coś plótł,
Że łza gdzieś znad planety spada i groby przecieka
Ale skąd by... skąd by wiedział,
Że na jego słowa ktoś tu jeszcze może czekać?
Teraz w modzie nie Norwidy, filozofio-okryjbidy
Więc czyj... ten głos, ten głos, ten głos, ten głos...

Było ciemno, sama nie wiem,
Jak do domu wprost doszłam i do siebie
Było ciemno, a ja czułam się jak w niebie
A dlaczego nie wiem, nie wiem.
Z pochyloną głową stałam, wierzcie, ja nie zwariowałam,
Lecz jak dziecko powtarzałam na głos, na głos, na głos...

Ja to mam szczęście...

***

Было темно, поэтому я немного уже видела
И помню тоже немного
Было темно, знаю, что я с опущенной головой стояла
Как в церкви
Так я стояла, не видела, было темно, но слышала я
Непрерывно... этот голос, этот голос, этот голос...

Подойди ближе, тогда я подошла
Как сокрушенный гражданин к представителю власти
Подойди ближе, и я уже знала
Что быстрый побег ни в чем не поможет
Я подошла, послушалась, было темно, но слышала я
Непрерывно... этот голос, этот голос, этот голос...

Это не враг был, ибо голос тихий и деликатный
Но польский и безукоризненный
Это не враг был, тот сразу спросил бы:
Правильное ли мое миропонимание
Значит это не враг несомненно, потому что над головой, надо мной
Услышала я... этот голос, этот голос, этот голос...

Тебе так повезло
Что в этот момент
Жить тебе пришлось
В стране на реке Висла
Тебе так повезло

Твоя страна счастлива
Красивая, искренняя
Люди услужливые
В сердцах невинные
Твоя страна счастлива

Было темно, так я не могла оценить
Кому перепутались эпохи и столетия
Было темно, может, это Мицкевич какой-то
Потому что так исправно романтичную веру разжигал
Не очень разбирался, ведь в этой стране, так любимой
Давно уже не бывал

Может, Норвид, потому что рассказывал небылицы
Что слеза упала извне планеты и пронзит могилы
Но откуда бы... откуда он бы знал
Что его слов кто-нибудь здесь еще ждет?
Теперь в моде не норвиды, философия плохих времен
Тогда чей... этот голос, этот голос, этот голос...

Было темно, сама я не знаю
Как домой пришла и к себе
Было темно, а я чувствовала себя как в небесах
А почему, не знаю, не знаю
С опущенной головой я стояла, поверьте, я не сошла с ума
Но как ребенок я повторяла... вслух, вслух, вслух...

Мне так повезло... 

Widzę normalny kraj -
Brzozy, cerkiew, rzeka
Nad rzeką olchowy gaj,
Dar Boga dla człowieka.
Wiatrem wędruje dzwon
Zrodzony w gliny grudzie
I oto ze wszystkich stron
Idą normalni ludzie.

Mówią to, co mówili
Nikt ich za to nie gani.
Myślą to, co myśleli
Nikt nie myśli za nich.

I widzę jedno z miast
W jego mrówczej strukturze,
W otwartym oknie blask
I drzwi otwarte w murze.
Za drzwiami pokój, stół,
Na ścianach starzy mistrzowie,
Za stołem - jakbym czuł -
Siedzi normalny człowiek.

I mówi to, co mówił
Wcale nie boi się tego.
I myśli to, co myślał
I nie ma w tym nic złego.

I widzę drogę w kres
Za koło horyzontu,
Nie dziwiąc się, że tak jest
Jak powinno być od początku.
Więc chwyta mnie jeden - z Nich
I w oczy drwiąco patrzy:
- Obudź się no, te - psych!

I daje mi zastrzyk.
Potem, normalna rzecz,
Do łóżka mnie przywiąże.
Chciałbym znów zasnąć, lecz
Za snem - już nie nadążę.
Jacek Kaczmarski
4.8.1987